Ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ζάχος Χατζηφωτίου γιά τα Αθηναϊκά καφενεία.

Το "Σκακιστικό Καφενείο", σαν ένα καφενείο κι αυτό, -έστω και διαδυκτιακό- δεν θα μπορούσε να μην αναρτήσει τις αναμνήσεις του Μάνου Χατζιδάκι και του Ζάχου Χατζηφωτίου γιά τα Αθηναϊκά καφενεία μιάς άλλης, περασμένης εποχής, πολύ πιό δημιουργικής, αυθεντικής κι ανθρώπινης από την σημερινή.

Το καφεκοπτείον - καφενείον του Λουμίδη όπου υπήρχε το θρυλικό "Πατάρι του Λουμίδη".









Παραθέτω και ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ζάχου Χατζηφωτίου "Το Κολωνάκι πριν από την άλωση" που αναφέρεται στο θρυλικό καφενείο "Βυζάντιον".

Ο θρυλικός Μπάμπης (Χαράλαμπος), σερβιτόρος στο καφενείο «Βυζάντιον».










Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζάχου Χατζηφωτίου "Το Κολωνάκι πριν από την άλωση":

"Ανηφορίζοντας, έφτασα στο τέλος της Κανάρη, πέρασα τον παλιό Μπόκολα με τους γνωστούς λουκουμάδες κι έφτασα στη γωνία της Πλατείας. Στην ιστορική θα έλεγα γωνία, όπου ήταν εγκατεστημένο το... παγοπωλείον του Βαγγέλη. Δηλαδή μια πράσινη κασόνα σαν ντουλάπα όπου έβαζε τις κολώνες του πάγου κι απέξω έγραφε: «Βαγγέλης, ό πωλείται πάγος» κι ήταν ακριβώς απέξω από το καφενείο «Το Βυζάντιον» του κυρ-Οδυσσέα.

Ποιος νέος της εποχής δεν έπαιξε μπιλιάρδο σ’ αυτό το καφενείο; Ποιος δεν ξενύχτησε παίζοντας ξερή στα τραπεζάκια με την πράσινη τσόχα και ποιος νέος «διανοούμενος» δεν έκατσε με τις ώρες κουβεντιάζοντας στη μεγάλη συντροφιά των Χατζιδάκη, Γκάτσου, Μακρή, Βουσβούνη, Γκούφα και τόσων άλλων λογοτεχνικών μυαλών, που μεγάλωσαν ή δεν ζούνε πια, όπως δεν ζει και ο αγαπημένος μου Δημήτρης Χριστοδούλου, που περάσαμε τόσες όμορφες στιγμές και τόσους καϋμούς με τα τραγούδια του... «κι είναι μεγάλος ο καϋμός κι είναι πικρό το κρίμα», αλλά και «Βράχο βράχο τον καϋμό μου».

Ενας από τους πιο ταλαντούχους ήταν πραγματικά εκείνο το τρομερό γκαρσόνι ο Μπάμπης. Ο Μπάμπης ήταν από πολλά πολλά χρόνια στο Βυζάντιον του κυρ-Οδυσσέα και τους πελάτες τους ήξερε όλους από την καλή. Σε πολλούς μάλιστα έκανε και πίστωση, γιατί όταν είσαι νέος καλλιτέχνης είσαι εκ προοιμίου και φτωχός και τέτοιους στέγαζε πολλούς το Βυζάντιον.

Ο Μπάμπης λοιπόν είχε ονομάσει τα γλυκά του κουταλιού σύμφωνα με τις προτιμήσεις των πελατών. Ενα γλυκό, ας πούμε που έτρωγε ο Χατζιδάκης και ήταν μισό κυδώνι και μισό περγαμόντο το ‘χε ονομάσει Χατζιδάκης και γκαζόζα την έλεγε αμβροσία. Εδινε λοιπόν τις παραγγελίες μεγαλοφώνως στον πάγκο και άκουγες, «ένα Χατζιδάκη, δύο αμβροσίες»... Τους καλοκαιρινούς μήνες, μετά που σχόλαγε η Βουλή, υπουργοί και βουλευτές ανηφόριζαν κατά το Κολωνάκι κι έπιαναν τα τραπεζάκια στο Βυζάντιον, που ήταν απλωμένα και στο απέναντι πεζοδρόμιο της Πλατείας. Η ατραξιόν βεβαίως ήταν πάντα ο Μπάμπης.

Οι παραγγελίες έδιναν και έπαιρναν μεγαλοφώνως, κι άκουγες τις πιο περίεργες ονομασίες, χωρίς βέβαια και να καταλαβαίνεις τι παράγγελνε ο Μπάμπης. Δυστυχώς, και τον Μπάμπη τον έφαγε η ανοικοδόμηση. Ενα πρωί τα μάζεψε ο κυρ-Οδυσσέας με τα άσπρα μουστάκια του, πήρε και τον Μπάμπη παρέα και αναχώρησαν προς άγνωστον κατεύθυνσιν. Στη θέση του Ιστορικού Βυζαντίου είναι τώρα μια τράπεζα..."

Ζάχος Χατζηφωτίου

Ζάχος Χατζηφωτίου.

Το παλαιό καφενείο Brazilian.

Το Zonar's το 1930.

Το καφέ - ουζερί του Απότσου.

Το καφενείον ΝΕΟΝ.

Καφεδάκι, τσιγάρο και κουβεντούλα ανάμεσα στον Νίκο Γκάτσο και τον Μάνο Χατζιδάκι.