Σκάκι και μοναξιά - Σκόρπιες εικόνες και σκόρπιες σκέψεις...

Σκάκι μοναχικό, της μοναξιάς εικόνα που πονάει... Σιωπηλή παρέα η σκακιέρα, άφωνη, βουβή, μα πόσες κινήσεις επάνω της χωρούν από τα πιόνια, τα κομμάτια, σαν βήματα κάποιου ανθρώπου που τόσο πολύ θα θέλαμε μαζί μας, δίπλα μας, την μοναξιά μας να μοιράζεται και να την κάνει πιότερο υποφερτή... Της μοναξιάς το σκάκι...

Σ΄ έναν καθρέφτη το είδωλό μου ανακαλύπτω. Κίνηση ματ! Πόσο φοβάμαι σαν κοιτάζω τους καθρέφτες...

Νύχτα και λίγο φως, τόσο μου φτάνει, όσο γιά να υπολογίσω μιά βαριάντα, της δύσκολής ζωής μου την βαριάντα...

Κοιτώ τα άψυχα μου πιόνια, μετρώ την μοναξιά, zugzwang, μάλλον χαμένη θέση έχω...

 

Πως πέρασαν τόσες στιγμές, τόσα Θεέ μου χρόνια! Τίποτα πιά από όλα όσα γνώρισα δεν ξέρω. Μιά κίνηση μονάχα μου απέμεινε, φορσέ. Μιά σκέψη μόνον μου απέμεινε, "υπομονή κι αξιοπρέπεια"!

Εγκλωβισμένος μέσα στα χρώματα, στην ακίνητη γαλήνη τεσσάρων τοίχων πεντακάθαρων.

Αχ! ξύλινα εσείς

καλά μου φιλαράκια, χαίρομαι που έστω και μόνον την δική σας έχω συντροφιά, σε τούτη την καθημερινή, μονότονη, σιωπηλή σονάτα των ύστατών μου χρόνων.

Μοναξιά... Άδειασε και η σκακιέρα, παγωμένη σαν πέτρα του Φλεβάρη. Τουλάχιστον εγώ είμαι ακόμη εδώ και περιμένω και εξακολουθώ να ελπίζω και να ονειρεύομαι πως κάποιος θα έρθει.

Δεν έγινα ποτέ θαλασσινός ταξιδευτής, δεν τα κατάφερα... Τώρα μικρό καράβι τη σκακιέρα μου έχω, ναύτες, λοστρόμους, καπετανέους, πύργους, "τρελλούς" και άλογα, βασιλιάδες και στρατιώτες, βασίλισες και άγκυρες! Απέμεινα σαν φάρος  έρημος, σβηστός , ολομόναχος,

γιά πάντα στα ρηχά εδώ.

Κρύβω εκτός από την μοναξιά και το κορμί και την καρδιά και την ψυχή μου. Το πρόσωπό μου αδιάφορο. Μόνο την άκρη από τα χέρια μου θα δεις, αυτό μονάχα. Όλα μιά νούλα μοιάζουν πιά, και η μοναξιά μιά νούλα...