Σκόρπιες εικόνες - σκόρπιες σκέψεις.

Με λένε "Chess Master". Παίζω με στοίχημα την κάθε μου παρτίδα. "Πελάτες" μου όλοι εσείς επίδοξοι του σκάκι μαχητές. Μα κι εγώ, "πελάτης" της ζωής και της καθημερινής σκληρής επιβίωσης, κι εκεί η "αρένα" δεν είναι μόνον τα 64 τετράγωνα και οι "αντίπαλοι" τα τριανταέξι πιόνια και κομμάτια... Μα δεν με μέλει και δεν φοβάμαι. Με λενε "Chess Master", τίτλος τιμής! Το γράφει άλλωστε και στο καπέλο μου.

Και τώρα σκέφτομαι τι κίνηση να κάνω, ποιό το σωστό και ποιό το λάθος μονοπάτι; Που άραγε να οδηγεί ετούτη η μάχη η σιωπηλή; Κι εγώ γιά που τραβάω; Σαν θα γεράσω, θα την θυμάμαι ετούτη εδώ την κίνηση που διάλεξα με αγάπη ή με θλίψη; Ο πανδαμάτωρ χρόνος, μόνον αυτός θα δείξει, ποιό ήταν το σωστό και ποιό το λάθος.

Μετέωρη απέμεινε του χεριού η κίνηση ... Μετέωρος και ο χρόνος που σταμάτησε να ορίζει την γρήγορη παρτίδα, την νευρική ανάσα των παικτών, το καρδιοχτύπι, την κρίσιμη στιγμή και την ζωή την ίδια...

Και μοιάζουνε σιωπηλοί θεατές τα πιόνια και τα κομμάτια που παρακολουθούν με ενδιαφέρον, χέρια ανθρώπινα να δίνουν τον δικό τους τον αγώνα. Οι ξύλινοι ήρωες της σιωπής, οι αφανείς αυτοί πεσσοί, που τόσα δάχτυλα τους έχουνε χαϊδέψει, σ΄ αυτήν την μάχη την αναίμακτη και την ιδανική! Θεατές και πρωταγωνιστές συνάμα.

Στέκουμε ορθοί, κοιτάμε χαμηλά. Σαν να αποτίουμε φόρο τιμής στην σκέψη και στη λογική, στη φαντασία και στην δράση. Μοιάζουμε γίγαντες που περικυκλώθηκαν απ΄ το μικρό στρατό μας ο καθένας. Άρχισε η παρτίδα, και η ημέρα αυτή έχει πολύ δρόμο ακόμη...