Μιχάλης Τριβιζάς (1963 - 2011)

Δυστυχώς, μία ελληνική σκακιστική απώλεια...

Ο Μιχάλης Τριβιζάς δεν τα κατάφερε.

Βαριά τραυματισμένος νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός ο γνωστός ΥΜ Μιχάλης Τριβιζάς μετά από τροχαίο ατύχημα, όταν σύμφωνα με πληροφορίες παρασύρθηκε από φορτηγό, ενώ οδηγούσε το ποδήλατό του.

Επτά μέρες έδινε μάχη με τον αιώνιο νικητή αντίπαλο. Ελπίδα όμως για μιά νέα ζωή γεννιέται για 5 συνανθρώπους μας, μετά την αξιέπαινη συγκατάθεση των οικείων του να δωρηθούν τα όργανά του, για μεταμόσχευση.


ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ στους 12 Σκακιστές αιμοδότες (7 από Αθήνα, 1 από Σέρρες, 2 από Αμφισσα και 2 από Χανιά) που έδωσαν ελπίδα επιβίωσης στον Μιχάλη και τον υποστήριξαν να δώσει ζωή σε άλλους...


Η κηδεία του θα γίνει αύριο στην Κέρκυρα.

Κ. Ρωμανά-Δημοπούλου, Αναισθησιολόγος

ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ ΜΠΟΡΙΣ ΣΠΑΣΚΥ

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μπόρις Βασίλιεβιτς Σπάσκυ (Бори́с Васи́льевич Спа́сский) (γεν. 30 Ιανουαρίου 1937). Ρώσο-Γάλλος Γκρανμαίτρ, διετέλεσε ο δέκατος παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι. Απέκτησε τον τίτλο το 1969 κερδίζοντας τον τότε πρωταθλητή Τίγκραν Πετροσιάν για να τον απωλέσει το 1972 στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας από τον Μπόμπι Φίσερ.

Καταπληκτικός σκακιστής και επίσης εξαίρετος και ευγενικός χαρακτήρας, ο Μπόρις Σπάσκυ είναι ένας πραγματικός "δανδής" του σκακιού.



Περισσότερα γιά τον Σπάσκυ εδώ:


http://en.wikipedia.org/wiki/Boris_Spassky

"Ο καφενές" λυρικό ποίημα του Νίκου Παλαμήδη (Πάλδη)

Το σκακιστικό καφενείο "ανακάλυψε" ένα ποίημα του λαϊκού ποιητή Νίκου Παλαμήδη (Πάλδη) που αναφέρεται και στο σκάκι. Λαϊκή ποίηση, στιχουργία που αγγίζει με τίμιο, προσιτό και ευθύ τρόπο την καρδιά και το πνεύμα. Στην βροχερή σημερινή ημέρα ας το απολαύσουμε.






Ο ΚΑΦΕΝΕΣ

Στο καφενέ κοντά στο τζάκι
δυο κουκουέδες παίζουν σκάκι,
στο Μακρονήσι τό’χουν μάθει
μέσα από βάσανα και πάθη.

Ποιὀ πέρα κάθονται δυο χίτες
φίλοι των δυό και συντοπίτες,
ένας τον άλλονε κερνάει,
τυρί ελιές είν’ το προσφάι.

Στην τηλεόραση τα νέα,
σχολιάζει νεαρή παρέα,
-ξένοι μας βάλανε στο χέρι,
τούτη η χρονιά ξέρα θα φέρει.

Στην άλλη άκρη δυο γερόντια
χωρίς μαλλιά με δίχως δόντια,
παίζουνε πρέφα για τη νίκη,
μισό ευρώ κάθε καπίκι.

Δέκα η ώρα αργά το βράδυ
έξω βαθύ πυκνό σκοτάδι,
λέει αυτός που έχει ευθύνη,
ο καφενές πατριώτες κλείνει.
--------------------------------------------------------------------------

Το βιογραφικό του Νίκου Παλαμήδη:

Ο λαϊκός ποιητής και αρθρογράφος Νίκος Παλαμήδης, γνωστός ως Πάλδης στην δεκαετία του 50, γεννήθηκε στίς 8 Νοέμβρη 1921 στο χωριό Κάψια της Αρκαδίας.

Το 1933, έφυγε για την Αθήνα μπαίνοντας στήν τέχνη της χρυσοχοϊας, πηγαίνοντας συγχρόνως σε νυχτερινό Γυμνάσιο και αργότερα στη «Βιοτεχνική Σχολή Βαρβάκη». Από το 1938, σε ηλικία 17 χρονών, αρχίζει να γράφει λυρικά ποιήματα, που δημοσιεύονταν στα περιοδικά «Μπουκέτο» και«Ρομάντσο», που είχαν σελίδες νέων λογοτεχνών. Στην κατοχή, συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση με την σημαία του Ε.Α.Μ και γίνεται στέλεχος της 11ης Αχτίδας (Επαγγλματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων). Μετα την απελευθέρωση, αρχίζει και ολοκληρώνει μαθήματα δημοσιογραφίας στη σχολή της K.O.A του Κ.Κ.Ε.

Στη δεκαετία του 50 μπαίνει στη δισκογραφία και φωνογραφεί τα τραγούδια «Και τι δεν είσαι για μένα», μουσική Θ. Αγιοβλασίτη, με τις αδερφές Καλουτά, «Πέρασε κι αυτό το τρένο», μουσική Γιάννη Βέλλα, με την Μπελίντα, «Κι απόψε τίποτα», μουσική Γιάννη Βέλλα, με την Λάουρα, και άλλα. Το 1954, εκδίδει την προαστιακή εφημερίδα «Το βήμα της Ν.Σμύρνης». Στη δεκαετία του 50 ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού τραγουδιών «Χόλυγουντ-Τραγούδι».

Το 1956 φεύγει μετανάστης για την Βενεζουέλα και εκεί εκδίδει τις εφημερίδες «Ελληνικός Τύπος», «Ελληνική Φωνή» και τίς σατιρικές «Η Πλάκα», «Ελεύθερη Σάτιρα» και «Μούντζα». Εχει ασχοληθεί με διάφορα είδη του λόγου: άρθρο, χρονογράφημα, διήγημα, ευθυμογράφημα, έμμετρη σάτιρα, γελοιογραφία και τραγούδι. Επίσης έγραψε άρθρα με πολιτικά θέματα σε εφημερίδες της Βενεζουέλας. Στην Βενεζουέλα, δημιούργησε και κράτησε σε λειτουργία επι είκοσι ολόκληρα χρόνια τον κοινοτικό οργανισμό «Colonia Helénica de Venezuela», σημείο καθημερινής συνάντησης του Ελληνισμού της χώρας αυτής.

Στα χρόνια της ξενιτίας, ο Βασίλης Τσιτσάνης μελοποίησε τους στίχους του «Το καράβι που σαλπάρει» το οποίο τραγουδήθηκε απο τον Στράτο Διονυσίου το 1971. Το 1981, το τραγούδι του «Τάχα μάνα μου θα ζήσω» προκρίθηκε στους Α Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας που οργάνωσε ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκης και βραβεύτηκε με 1.000 δολλάρια. Το τραγούδι αυτό φωνογραφήθηκε με τον Ηλία Λιούγκο και κυκλοφόρησε απο την εταιρεία «Σείριος», μαζί με τα άλλα τραγούδια των Αγώνων.

Τον Ιούνη του 1998, επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Το 1993, ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλκης Κόλλιας μελοποίησε και κυκλοφόρησε δέκα τραγούδια του Νίκου Παλαμήδη (Πάλδη) με τον τίτλο «Ένα αστέρι...ο κάθε άνθρωπος». Το 1999, εκδόθηκε το CD «Λάτιν της μικρής Βενετιάς», με μουσική του Παντελή Παλαμήδη και εκτέλεση Κώστα Παλαμήδη. Το CD αυτό περιλαμβάνει μια σειρά δεκατεσσάρων τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν στο νησί Πουέρτο Ρίκο, και συσπειρώνουν τα μεσογειακά μελωδικά όνειρα του έλληνα μετανάστη με τους ρυθμούς της Λατινικής Αμερικής. Το 2002, εκδόθηκε το CD «Κόντρα στον καιρό», με μουσική του Παντελή Παλαμήδη, ενορχήστρωση Αλκη Κόλλια και εκτέλεση Αλκη Κόλλια και Ελένης Τσαγκαράκη.

Απο το 2000, σε ηλικία 79 χρόνων, και μέχρι το 2002 συνεργάστηκε με το ελληνικό “website” Athens Photo News, γράφοντας την εβδομαδιαία στήλη «Πεζά και Εμμετρα». Είναι μέλος της Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών - Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ).


Εργα του Νίκου Παλαμήδη (Πάλδη):

Αποχαιρετισμός (ποιήματα, τραγούδια, σάτιρα ), Καράκας, 1964
Δαγκωματιές (λαϊκά σαρκαστικά τετράστιχα), Καράκας, 1989
Αποχαιρετισμός (ποιήματα, τραγούδια, σάτιρα ), Νέα έκδοση , Καράκας, 1989
Αφηγήματα (για γέλια και γιά κλάματα), Καράκας, 1991
Πυράκανθοι (ποιήματα και τραγούδια), Καράκας, 1991
Ο Πάγος (θεατρικό μονόπρακτο)
Χρονικό του Ελληνισμού της Βενεζουέλας, Βύρωνας - Αθήνα, 1996
Κάψια (στιχουργήματα), Αθήνα, 1999
Χιλιάδες Τραγούδια (στίχοι για μελοποίηση, τόμος πρώτος) , Αθήνα, 1999.


Η ιστοσελίδα του: http://www.palamidis.org/

Wolfgang Amadeus Mozart & Kasparian chess study for Kids

Ο WOLFGANG AMADEUS MOZART (27 Ιανουαρίου 1756 – 5 Δεκεμβρίου 1791),γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 27 Ιανουαρίου 1756. Κορυφαίος συνθέτης της κλασικής μουσικής και παιδί θαύμα ως πιανίστας.

Μία σκακιστική σπουδή γιά παιδιά του Κασπαριάν σε μουσική υπόκρουση του Μότσαρτ με την ευκαιρία της γεννέθλιας ημέρας του μεγάλου συνθέτη.

GIBRALTAR MASTERS - GM ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΤΡΩΝΙΑΣ 1ος γύρος

Η παρτίδα του GM Bασίλη Κοτρωνιά γιά τον 1ο γύρο του διεθνούς τουρνουά GIBRALTAR MASTERS.  Νίκησε τον ΙΜ Robert Bellin σε μία παρτίδα της Σκωτικής.


1.e4 e5 2.Nf3 Nc6 3.d4 exd4 4.Nxd4 Bb4+ 5.c3 Be7 6.Nxc6 bxc6 7.Bd3 d6 8.O-O Nf6 9.Qa4 Bd7 10.Qc2 O-O 11.Nd2 Re8 12.f4 Bf8 13.Nf3 h6 14.Bd2 Qb8 15.Rae1 Qb6+ 16.Kh1 Rab8 17.Bc1 Bg4 18.Nd2 Be6 19.b3 Re7 20.e5 dxe5 21.fxe5 Nd7 22.Nc4 Qb7 23.Qf2 c5 24.Qg3 Kh8 25.Re4 Rbe8 26.Nd6 1-0

"Ο ΠΑΙΚΤΗΣ" ΤΟΥ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ο κορυφαίος συγγραφέας, είχε πάθος με τον τζόγο και τα τυχερά παιχνίδια.

Το τυχερό παιχνίδι τον τραβούσε σαν ένας επικίνδυνος και θανατηφόρος πειρασμός.

Γιά τον Ντοστογιέφσκι: «Το βασικό είναι το παιχνίδι. Μόνο να ξέρατε πώς σε τραβάει! Οχι, σας ορκίζομαι ότι αυτό δεν είναι απλώς μια ιδιοτέλεια, αν και πριν απ’ όλα χρειαζόμουν χρήματα για τα χρήματα».

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1863, γράφει στον αδελφό του: «Φίλε μου Μίσα, είμαι στο Βισμπάντεν, έφτιαξα ένα σύστημα παιχνιδιού, το εφάρμοσα στην πράξη και αμέσως κέρδισα 10.000 και αμέσως έχασα. Το απόγευμα επέστρεψα πάλι στο σύστημα και πάλι, με κάθε αυστηρότητα, δίχως κόπο, κέρδισα σε μικρό χρονικό διάστημα 3.000 φράγκα. Πες μου: έπειτα από αυτό πώς θα μπορούσα να μην πέσω με τα μούτρα, πώς θα μπορούσα να μην πιστέψω ότι ακολουθώντας αυστηρά το σύστημά μου έχω την ευτυχία μου στα χέρια μου; Χρειάζομαι χρήματα. Εδώ στ’ αστεία μόνο χάνονται δεκάδες χιλιάδες. Ναι, έφυγα με σκοπό να μας σώσω όλους, αλλά και τον εαυτό μου από τη συμφορά».

Διαβάζοντας το εξαιρετικό βιβλίο "Ο Παίκτης" του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι  δεν μπορώ να μην αναλογιστώ την ομοιότητα που έχει το πάθος των παιχτών τυχερών παιχνιδιών με το πάθος των παιχτών του σκακιού. Όμως, η βασική και σημαίνουσα διαφορά είναι πως το σκάκι σε αντίθεση με τα τυχερά παιχνίδια είναι το μέγιστο πνευματικό παιχνίδι και άθλημα και τέχνη και επιστήμη μαζί.

Η τύχη παίζει ελάχιστο ως μηδαμινό ρόλο στο σκάκι, ενώ αντίθετα, είναι το βασικό συστατικό των τυχερών παιχνιδιών. Στο σκάκι κυριαρχεί η λογική, η φαντασία, η τακτική, η στρατηγική, το σχέδιο, η θυσία, η σοβαρή μελέτη και προπόνηση, η καλή φυσική, ψυχολογική και πνευματική κατάσταση του σκακιστή. Με το σκάκι κάποιος ακονίζει το μυαλό του, με τα τυχερά παιχνίδια αδειάζει τις τσέπες του. Στο σκάκι ούτε χάνονται περιουσίες, ούτε καταστρέφονται οικογένειες.

Το πολύ - πολύ ο χαμένος μιάς παρτίδας να κεράσει τον καφέ ή το ποτό στον νικητή και να πληρώσει το τίμημα του χρόνου που έπαιξαν μαζί σκάκι στο καφενείο. Στις παλαιότερες εποχές κάποιοι μεγάλοι παίκτες ζούσαν και οικονομούσαν τον καθημερινό τους επιούσιο με τα μικρά στοιχήματα που κέρδιζαν παίζοντας και νικώντας τους αντιπάλους τους σε παρτίδες σκακιού, καμμία όμως σύγκριση σε σχέση με τα εκατομμύρια που μπορεί να χάσει κάποιος που παίζει τυχερά παιχνίδια.

Όσον αφορά τις διαλυμένες οικογένειες που δυστυχώς καταστρέφει ο τζόγος, σε αντίθεση στο σκάκι, άντε να ακούσουμε την μουρμούρα της φίλης ή του φίλου μας και της συζύγου ή του συζύγου μας που δεν μπορούν να καταλάβουν το τι βρίσκουμε με το να καθόμαστε με τις ώρες και να παίζουμε το αγαπημένο μας, το εξαιρετικό αυτό παιχνίδι, το σκάκι. Αλλά είπαμε, πάθη είναι αυτά!

Ματ σε δύο

Michael Lipton
Schakend Nederland, 1968
Παίζει ο λευκός και κάνει ματ σε δύο κινήσεις.

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ 1962

Με αφορμή την αυστηρότατη απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, μία φωτογραφία του Αυγούστου του 1962 από το ετήσιο τουρνουά σκακιού στην Σονόμα της Καλιφόρνια των Η.Π.Α.

ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Τελευταία παράσταση στις 31 Ιανουαρίου 2011

Η σκακιστική ιστορία του Στέφαν Τσβάιχ είναι ένα ξεχωριστό θεατρικό έργο που “ανεβαίνει”  φέτος για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά την περυσινή επιτυχία.

Την Δευτέρα 10 Ιανουαρίου στις 9 μ.μ. θα δοθεί στο Art Gallery Café  της Βούλας  η πρεμιέρα του έργου του Τσβαιχ που θα επαναληφθεί και την Δευτέρες 17  και 31 Ιανουαρίου. 

Η «Σκακιστική Ιστορία» εξελίσσεται σε πλοίο το 1941, όπου στήνεται αγώνας μεταξύ παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι και αυστριακού εξόριστου, ο οποίος είχε χρησιμοποίησει το παιχνίδι σαν πνευματικό καταφύγιο την εποχή που ήταν κρατούμενος της Γκεστάπο.

Παρακολουθούμε τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο μυστηριώδη πνεύματα. Το ένα εσωστρεφές αλλά λαμπρό και το άλλο υπερβολικά εύθραυστο και σχιζοφρενικό. Ποιό από τα δύο θα υπερισχύσει;

Είναι το σκάκι «Το μοναδικό παιχνίδι που ανήκει σε όλους του λαούς και σε όλες τις εποχές, και για το οποίο κανείς δεν ξέρει ποιος θεός το έφερε στη γη, για να σκοτώνει την πλήξη, για να οξύνει το πνεύμα και να ευφραίνει την ψυχή...», όπως υποστηρίζει ο Τσβάιχ

Το πιόνι

Το Πιόνι

Πολλάκις βλέποντας να παίζουν σκάκι
ακολουθεί το μάτι μου ένα Πιόνι
οπού σιγά, σιγά τον δρόμο βρίσκει
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.
Με τέτοια προθυμία πάει στην άκρη
οπού θαρρείς πως βέβαια εδώ θ' αρχίσουν
η απολαύσεις του κ' η αμοιβές του.
Πολλαίς στον δρόμο κακουχίαις βρίσκει.
Λόγχαις λοξά το ρίχνουν πεζοδρόμοι·
τα κάστρα το χτυπούν με ταις πλατειαίς των
γραμμαίς· μέσα στα δυο τετράγωνά των
γρήγοροι καβαλλάρηδες γυρεύουν
με δόλο να το κάμουν να σκαλώση·
κ' εδώ κ' εκεί με γωνιακή φοβέρα
μπαίνει στον δρόμο του κανένα πιόνι
απ' το στρατόπεδο του εχθρού σταλμένο.

Αλλά γλυτώνει απ' τους κινδύνους όλους
και στην υστερινή γραμμή προφθαίνει.

Τι θριαμβευτικά που εδώ προφθαίνει,
στην φοβερή γραμμή την τελευταία·
τι πρόθυμα στον θάνατό του αγγίζει!

Γιατί εδώ το Πιόνι θα πεθάνη
κ' ήσαν οι κόποι του προς τούτο μόνο.
Για την βασίλισσα, που θα μας σώση,
για να την αναστήση από τον τάφο
ήλθε να πέση στου σκακιού τον άδη.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Καλημέρα!

Πρώτη γραφή, μιά καλημέρα!