Τρία ποιήματα του Μπέρτολντ Μπρεχτ και τρεις σκακιστικές γελοιογραφίες.

 
Τρία ποιήματα του Μπέρτολτ Μπρεχτ συνοδεύουν με την δύναμη και την αξία  τους τρεις γελοιογραφίες που με σκακιστικό θέμα καυτηριάζουν την βία των καιρών μας και όχι μόνον.



 
Η μάσκα του Κακού

Στον τοίχο μου κρέμεται ένα γιαπωνέζικο γλυπτό
μάσκα ξύλινη ενός κακού δαίμονα, βαμμένη με χρυσό.
Με συμπάθεια κοιτώ
τις φουσκωμένες αρτηρίες που δείχνουν
πόσο κοπιαστικό είναι να είσαι κακός.



   

Ο Θεός του Πολέμου

Είδα τον παλιό θεό του πολέμου να στέκει μέσα σ’ ένα βάλτο
ανάμεσα σε μια χαράδρα κι ένα βράχινο τοίχο.
Βρωμούσε τζάμπα μπίρα και φορμόλη και σ’ εφήβους έδειχνε τ’ αρχίδια του,
γιατί τον είχαν ξανανιώσει κάποιοι προφεσόροι.
Διακήρυχνε με τη βραχνή φωνή του λύκου τον έρωτά του
για καθετί νεαρό.
Δίπλα του στεκόταν μια έγκυος γυναίκα κι έτρεμε.
Κι αδιάντροπα συνέχιζε το κήρυγμά του,
όπου τον εαυτό του παρουσίαζε σαν τον μεγάλο άνθρωπο της τάξης.
Και περιέγραφε το πως παντού έβαζε στους αχυρώνες τάξη αδειάζοντάς τους.
Η φωνή του πότε ήτανε δυνατή και πότε σιγανή,
πάντα βραχνή όμως.
Με δυνατότερη φωνή μιλούσε για τις μεγάλες εποχές που θα ‘ρθουν
και με τη σιγανότερη φωνή δίδασκε τις γυναίκες πώς να μαγειρεύουν γλάρους και κοράκια.
Την ίδια ώρα η πλάτη του ανήσυχη ήταν κι όλο πίσω γυρνούσε να κοιτάξει,
λες και φοβόταν κάποια μαχαιριά.
Και κάθε πέντε λεπτά βεβαίωνε το κοινό του πως θα τους πάρει πολύ λίγο από το χρόνο τους.




 
Κακή εποχή για ποίηση

Το ξέρω καλά: τον καλότυχο μονάχα αγαπάνε.
Τη δική του φωνή ακούν ευχάριστα.
Το δικό του πρόσωπο είναι ωραίο.
Το σακατεμένο δέντρο στην αυλή
δείχνει τη χέρσα γη, κι όμως
οι περαστικοί σακάτη το φωνάζουν.
Και με το δίκιο τους.
Τα πράσινα πλεούμενα
και τα χαρούμενα πανιά του καναλιού
δεν τα βλέπω. Απ’ όλα
ξεχωρίζω μονάχα των ψαράδων το σκισμένο δίχτυ.
Γιατί μιλάω μόνο
για τη σαραντάρα νοικοκυρά που έχει καμπουριάσει;
Τα στήθια των κοριτσιών
είναι ζεστά όπως πάντα.
Μια ρίμα στο τραγούδι μου
σχεδόν αυθάδεια θα τη θεωρούσα.
Μέσα μου μάχονται
ο ενθουσιασμός για τη μηλιά που ανθίζει
και ο τρόμος από τα λόγια του μπογιατζή,
μα είναι το δεύτερο μονάχα
που στο γραφείο με καθίζει.

O Bertolt Brecht παίζοντας σκάκι με τον Walter Benjamin στην περιοχή Skovsbostrand της Δανίας το 1934 κατά την διάρκεια της εξορίας του εκεί εξαιτίας του καθεστώτος των Ναζί της Γερμανίας. Ο Μπρεχτ έζησε εξόριστος στο Skovsbostrand από το 1933 έως το 1939.