Σκακιστικές φωτογραφίες από την ταινία "Our Man in Havana".

 

 

 

"Our Man in Havana" είναι ο τίτλος της βρετανικής ασπρόμαυρης κωμωδίας του 1959 σε  σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Κάρολ Ριντ και με βασικούς πρωταγωνιστές τους  Άλεκ Γκίνες, Μπερλ Άϊβες, Μορίν Ο Χάρα, Έρνι Κόβακς, Ραλφ Ρίτσαρντσον.    

 

 

 

Στην Ελλάδα η ταινία κυκλοφόρησε με τον τίτλο "Κατάσκοπος στην Αβάνα". 

 

Πρόκειται γιά μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες κατασκοπείας της δεκαετίας του 50, η οποία είναι βασισμένη σε βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν. 

 

 

 

 

 

Η υπόθεση της ταινίας: Στην Αβάνα της προεπαναστατικής περιόδου οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στρατολογούν έναν Αγγλο έμπορο ηλεκτρικών ειδών. Προκειμένου να μη χάσει την αμοιβή που του προσφέρουν, εκείνος αρχίζει να σκαρφίζεται διάφορα γεγονότα. Οι ψεύτικες αναφορές του αναστατώνουν το βρετανικό υπουργείο εξωτερικών.

 

 

 

 

 

Από την κωμωδία αυτή είναι και οι φωτογραφίες που δείχνουν τον Άλεκ Γκίνες και τον Έρνι Κόβακς να παίζουν σκάκι σε μία σκακιέρα όπου αντί γιά τα γνωστά μας σκακιστικά κομμάτια υπάρχουν μικρά μπουκαλάκια αλκοολούχων ποτών. 

Ποίηση και σκάκι - "Η επιθυμία του βασιλιά πριν από το ματ".

Ένα δικό μου ποίημα με αναφορές στο σκάκι σας παρουσιάζω απόψε. Το έγραψα ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο του 2013 στον φιλόξενο σκακιστικό χώρο του καφενείου "Πανελλήνιον". 

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΤ 

Γερνάω και δε βγαίνει πιά το ποίημα

κίνηση απελπισμένη

σ’ ετούτη τη φθαρμένη της ζωής μου τη σκακιέρα

αγγίζω το μολύβι με τα χρυσά γράμματα

ισιώνω το χαρτί, 

δεν είναι παρθένο, έμπειρο δείχνει 

μα λέξη πιά καμιά δε βγαίνει 

αποκλεισμένο, 

σιωπηλό το λεξιλόγιο της ψυχής μου

σαν και αυτόν εδώ το βασιλιά τον ξύλινο 

που επάνω στη σκακιέρα αγωνιά, 

αποκλεισμένος στην ασφυκτική του μοναξιά 

στο επερχόμενο, αδίστακτο και φοβερό

θανατηφόρο ματ του αποπνιγμού.

 Ίσως εάν ποτέ ξαναγεννιόμουν

σφοδρά θα επιθυμούσα

όνειρο να γινόμουν

στον ύπνο μέσα, 

ζύμη των αισθήσεων να πλάθομαι 

στο ασυνείδητο σας σαν κοιμάστε 

να πλέκω τη μυστική φωλιά μου

φυλλομετρώντας παραισθήσεις, οδύνες και ηδονές 

όχι εφιάλτης σκοτεινός ή ματωμένος 

σαν την απόγνωση του έρμου βασιλιά μου πριν το τέλος

μα όνειρο ευχάριστο, 

ναι, αυτό λοιπόν επιθυμώ 

κι ότι μου λείπει πιο πολύ 

αυτό και να προσφέρω 

ανείπωτη χαρά 

αγάπη σαν της μάνας 

χρώματα καθαρά και αγαλλίαση σε μάτια σφαλιστά 

σε κορμιά που ηρέμησαν και ιδρωμένα ανασαίνουν πάνω στο μουσκεμένο στρώμα 

μετά την φλογισμένη πάλη του έρωτα

και που με απορία νιώθουν να είναι δύο ξένοι, άγνωστοι 

σε κουρασμένες καρδιές που ράθυμα αργοχτυπούν 

περιμένοντας κάποιος να τους προσφέρει τριαντάφυλλα 

ή έστω μία ψευδαίσθηση ζωής

σε χείλη κατακόκκινα 

που μοιάζουν τάχα μου ατρόμητα 

χαμογελώντας με προσποίηση, υποτέλεια και φόβο 

στο προσωπείο του καθημερινού θανάτου τους 

με λίγο σάλιο να ξεραίνεται στη μια τους άκρη.

Όνειρο μαγικό που θα τους συντροφεύει 

και που σαν θα ξυπνήσουν 

καθόλου και ποτέ πιά να μη με θυμούνται. 

Δημήτρης Ποθητός 

(Γράφτηκε στις 20/04/2013 στο σκακιστικό Καφενείο «Πανελλήνιον» στην οδό Μαυρομιχάλη 16 και Σόλωνος στην Αθήνα).