Μία φωτογραφία, μία σκέψη, ένα ποίημα.

Σε κάθε φωτογραφία "παγώνει" μιά στιγμή. Μιά ανάσα, μιά κίνηση, μία μορφή, σταματημένα στο τότε, στο πάτημα του κλείστρου.

Μετέωρο το χέρι, πριν από την κίνηση...

Πόσο με μαγεύει αυτή η προέκταση της σκέψης, αυτή η εξωτερίκευση της σκέψης σε κίνηση, αδιάφορο αν θα είναι σωστή ή λαθεμένη... Μετέωρο το χέρι, μετέωρο σαν άγγιγμα του ονείρου.



Εξομολόγηση

Δεν ήταν τυχαίες οι σφαίρες.
Ο καπνός πρόδιδε οργή
και από τους κάλυκες διέρρεαν
αισθήματα βαθιά για το
μετέωρο άγγιγμα του ονείρου.

Μαρία Πιτσιώτη