Στιγμές σε άσπρο και μαύρο - Σκακιστικές φωτογραφίες κι ένα ποίημα.

Μία κίνηση στο κλείστρο της φωτογραφικής μηχανής, μιά αποτύπωση στιγμής, ανθρώπων και αντικειμένων που πλέον θα διαρκεί γιά χρόνια...

 

Φωτογραφία

– Πώς να σταθούμε;
– Εσύ μπροστά ο πιο καλοντυμένος.
Η χρονιά πήγε καλά και αυτό πρέπει να φανεί στη φωτογραφία.
– Κι η μοναξιά;
– Αδιάφορο.... 
Θυμάσαι την έκφραση του προσώπου μου καθώς λογαριάζαμε τα κέρδη;
Αυτή να πάρεις.
– Κι η φτώχεια των άλλων ανθρώπων;
– Αδιάφορο.
Η φωτογραφία πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο όμορφη.
Γι' αυτό άλλωστε φορέσαμε όλοι τα πιο ακριβά ρούχα και κοσμήματα.
– Κι η δυστυχία των ανθρώπων; Οι πόλεμοι; Τα παιδιά με τα κομμένα χέρια;
– Αδιάφορο.
Είναι τόσο μακριά απ' το πλάνο που δεν θα φαίνονται.
Άλλωστε δεν θα πρέπει να νοιαζόμαστε και γι' αυτό.
Επιτέλους, ας αρχίσουμε! …

Το βράδυ καθώς γύρισε στο σπίτι
για να ξεγελάσει τη μοναξιά
πήρε να κοιτάξει παλιές φωτογραφίες.
Χρόνια και χρόνια μέσα στα χαρτιά και στα γραφεία
ίδιες μέρες, ίδιες σκέψεις, ίδιες φωτογραφίες,
σαν κι αυτή που βγήκε σήμερα.
Κι αν κρατούσε μια απ' αυτές, το ίδιο θα ‘τανε.
Κι αν τις πετούσε όλες, πάλι το ίδιο θα ‘τανε.
Κι έτσι καθώς τις κοίταζε
έπεσε πάνω σε μια παλιά κιτρινισμένη φωτογραφία
με κείνο τον θαλασσινό γέρο
που γνώρισε σαν ήταν παιδί ένα καλοκαίρι.
Και θυμήθηκε πως κοντά του συνάντησε τη θάλασσα
με τα τραγούδια της, τους γλάρους και την ελευθερία.
Και κείνη τη βάρκα θυμήθηκε
και πως ψαρεύοντας, άκουγε τις ιστορίες του:
«Ο κόσμος είναι εύκολος. ένας απλός παλμός» έλεγε.
Κι ύστερα, πως ζητώντας του να σταθεί μπροστά στη μηχανή για τη φωτογραφία,
δεν ήξερε.
Αδιάφορο.
Πώς να κλείσεις μια τέτοια ζωή μέσα σ' ένα κομμάτι χαρτί;
Κι όμως τούτη η φωτογραφία η κιτρινισμένη
χωρίς χαμόγελα, χωρίς στολίδια και ωραία ρούχα
του θύμισε την φλόγα που έκαιγε,
που σώθηκε και πάει.
Πού χάθηκε η ζωή; που την πήρε λάθος;
(Ο κόσμος είναι εύκολος. ένας απλός παλμός)
………
Αδιάφορο.
Αύριο έχει δουλειά.

Χρήστος Μανωλάχης (Από την ποιητική συλλογή "Αντίρροπα Ποτάμια").